ω ας ήμην ακόμη βοσκός εις τα όρη

κόμματα, αυστηρή και βίαιη κομματικοποίηση, συγκάλυψη εν ονόματι του κόμματος, μανία με την εξουσία, οικογενειοκρατία, ρουσφέτι, το σύνδρομο του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», οι στρατιές των ευεργετηθέντων κομματικοποιημένων από καθηγητές πανεπιστημίου μέχρι τους κομματικούς επιχειρηματίες, οι πνευματικές κλίκες από το Άαχεν και το Παρίσι έως τις λιγότερο κουλτουριάρικες σε Αμερική και Βρετανία, τις κουμπαριές, τα κρεβάτια, τους δημοσιογράφους και όλα αυτά χειροκρότησαν και ενθάρρυναν οι τύποι με τις αφίσες στην εθνική οδό την δεκαετία του 80, οι γονείς προστάτες που έσπευσαν να διορίσουν τηλεφωνικώς τον κανακάρη τους, που μεγάλωσε και έμαθε να τηλεφωνεί και αυτός για να σβήσει καμιά κλίση, να μεταθέσει τον κανακάρη του από τον Έβρο στο κέντρο της Αθήνας και σήμερα θα ξαναπάρει τηλέφωνο για να ζητήσει μια θέση στο δημόσιο για 700 Ε, και η ζωή συνεχίζεται και πολλά πολλά άλλα…άλλωστε μπορεί κανείς να γράψει τόμους για όλα αυτά μέχρι να φτάσει στο σήμερα με το Ιερό Καθήκον των Πολιτών να ζουν για να πληρώνουν δόσεις, να ψηφίζουν τους wannabe Prothipourgos και να βλέπει στην τηλεόραση την και καλά εξεγερμένη νεολαία, τον και καλά μίστερ αλλαγή που «δεν ποντάρει στους νοικοκυραίους», τους υπόλοιπους που θα ξαναψηφίσουν τον μίστερ ότι «είναι νόμιμο είναι και ηθικό», τους 30άριδες «γενιά του Κωστόπουλου» μαζί με τους «G 700»