Καθώς η ιστορία επαναλαμβάνεται…

“Gentlemen, I have had men watching you for a long time, and I am convinced that you have used the funds of the bank to speculate in the breadstuffs of the country. When you won, you divided the profits amongst you, and when you lost, you charged it to the bank. You tell me that if I take the deposits from the bank and annul its charter, I shall ruin ten thousand families. That may be true, gentlemen, but that is your sin! Should I let you go on, you will ruin fifty thousand families, and that would be my sin! You are a den of vipers and thieves. I intend to rout you out, and by the eternal God, I will rout you out.”

Andrew Jackson, Speaking to international bankers in 1832.

Χριστός Ανέστη!

Politiki

Πόσο ασχολείται ο Έλληνας με την πολιτική; Πόσο τον ενδιαφέρει; Μπορεί να του προσφέρει λύσεις; Είναι μερικά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν.

Πολιτική μια λέξη με χιλιάδες παραμέτρους και έννοιες που μπορεί να αντιστοιχίσει ο καθένας. Η πολιτική κάποτε είχε άμεση σχέση με τον πολίτη, το ιδιωτικό και το δημόσιο συνυφαίνονταν με στόχο την πρόοδο, η πολιτική έθρεφε και θρεφόταν από το όραμα για το κοινό συμφέρον. Το συμφέρον σήμερα θρέφει το όραμα και την πολιτική, δεν ασχολείσαι με την πολιτική αλλά διαπλέκεσαι μαζί την και με του «φορείς» της. Σε κάθε έκφανση της η πολιτική είναι παραπολιτική, τα πουλέν κάθε λογής κάθε «πολιτικού φορέα» όπως αυτά ανδρώνονται μέσα από το internet, τα πανεπιστημιακά προαύλια, τα πεζοδρόμια και τις νεολαιίστικες παρακομματικές ομάδες, τους πολιτευτές, τους νεοεκλεγέντες και του επαγγελματίες του είδους εκφράζουν την ιδιοτέλεια και την αυτοεξυπηρέτηση. Όσο για τους ψηφοφόρους που πλέον επαιτούν για μια θέση στο δημόσιο και τις μεταθέσεις στο στρατό έχουν βάλει ταφόπλακα στην πρόοδο που ευαγγελίζεται η πολιτική.

Πλέον η πολιτική, δεν μπορεί να προσφέρει γιατί αυτό που βιώνουμε δεν είναι πολιτική...και αυτό πολύ απλά γίνεται όλο και χειρότερο. Οι παλιοί είναι στο τελός, οι μεσήλικες έρμαια των παλιών και οι νέοι αν ήταν αξιόλογοι δε θα έμπαιναν στην διαδικασία να επωμιστούν τις αμαρτίες των παλιών και να παίξουν με τους όρους του επαρχιωτισμού. Προφανώς η όποια αλλαγή δεν θα έρθει από την πολιτική και αυτό είναι κοινώς αποδεκτό και εξόφθαλμο. Αυτό είναι και η χρεοκοπία της πολιτικής, ανίκανη να προσφέρει αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε.